Hoe de (nieuwe) directeur / manager last krijgt met het hem onbekende Collectieve Mentaal Verzuim.

Lees hier het verhaal en voel de onmacht waarmee zelfs de meest krachtige nieuw aantredende leider geconfronteerd kan worden. Buiten zijn schuld om.

 

 

 

 

 

Het was eind november. Hij was met frisse moed begonnen aan deze nieuwe opdracht. Het was hem duidelijk gemaakt dat het een goed bedrijf was waarin hij volledig de ruimte kon krijgen als hij die ook maar durfde nemen. Een grote uitdaging dus. Hij had het gevoel hier 'een zaak' te kunnen bouwen overeenkomstig zijn ideeën. Een open, transparante werkomgeving waarin mensen met al hun mogelijkheden volledig tot hun recht konden komen, gedreven en met hart en ziel werkend aan waar de zaak voor stond. En voor vragen kunnen ze altijd bij hem terecht: "En kom alsjeblieft want ik wil geprikkeld worden!" In positieve zin natuurlijk! Niemand die het woord Mentaal Verzuim in de mond had genomen.

De eerste ontmoetingen waren veelbelovend. Hij had duidelijk gemaakt met een schone lei te willen beginnen, zonder terugkijken. Hij wilde vooruitkijken met een positieve insteek. Hij voelde de hoge, soms gespannen verwachtingen. Een soort verlangen van zijn mensen die hij nog niet goed kon duiden. Misschien was verwachting niet het goede woord. Meer een soort wachten, haast afwachten op wat er zou gaan komen. Daardoor voelde hij ook een zekere druk binnensluipen. Een aantal open gesprekken met individuele managers en enkele medewerkers gaf hem stilaan de antwoorden op 'dat afwachten' en op dat drukgevoel. In de boventoon van die gesprekken, die natuurlijk over het werk, de zaak, de klanten en de nieuwe markt gingen, trof hij daadkracht aan. Maar die kon hij niet rijmen met vreemde sporen van gelatenheid en onmacht die hij er doorheen proefde.

Maar goed. Er zat nu een maand van kennismaken en inwerken op. Een nieuw jaar in aantocht. Er moest gewerkt gaan worden. Begin januari riep hij al z'n mensen bij elkaar en deed z'n State of the Union. Natuurlijk zag hij wel de steelse, kritische, soms haast sarcastische blikken van mensen die hij nog niet gesproken had, maar dat kwam later wel. Zijn boodschap was duidelijk en krachtig.

En nu? Nu moest het gebeuren. De dynamiek die hij er met al z'n nieuwe onbevangenheid in gestopt had, voelde hij niet terugkomen. En eigenlijk baalde hij daar een beetje van. Want z'n managers hadden toch gezegd mee te zullen gaan! Maar in hun reacties en signalen voelde hij meer en meer tegenstrijdigheden die hij moeilijk kon duiden. Z'n irritatie nam toe. Maar ook het spanningsveld tussen enerzijds hen naast zich houden en anderzijds z'n zorg dat áls hij nu te strak zou gaan sturen hij hun commitment zou kwijtraken. Eigenlijk voelde hem dat niet goed. Want het tastte zijn zelfvertrouwen en zelfverzekerdheid aan die hij juist in dit soort situaties zo nodig had. De meest voor de hand liggende oplossing was te zien hoe zij zich onder druk zouden manifesteren. Overigens ook een noodzaak geworden omdat de verwachtingen toch duidelijk achterbleven bij wat hij de aandeelhouders en de medewerkers had verkocht.

En toen gebeurde er iets wat hem ergens best verraste. Z'n management nam, zij het met enig tegensputteren, de nieuwe en zwaardere targets over terwijl zij eerder hadden gezegd dat dat niet kon. Dat gaf hem nieuwe hoop en dat had hij hard nodig. Want thuis waren ze inmiddels wat minder blij met hem geworden. Z'n dagen waren aanzienlijk langer geworden en hij viel steeds vaker, haast verdedigend, uit. En zo had hij ook al een paar keer gereageerd op een paar medewerkers die zich de afgelopen weken bij hem hadden gemeld om hun zorg uit te spreken. Het leek wel of ze geen vertrouwen (meer) in hem hadden en ze ook niet geloofden dat wat hij begin dit jaar zo vol vuur tegen ze had gezegd ook echt waargemaakt kon worden. En dat zal toch zeker niet zo zijn, hè! En met die boodschap had hij ze ook weer losgelaten en ze gewezen op hun eigen aandeel en verantwoordelijkheid dit te laten slagen. Wat ze hem verteld hadden was er eigenlijk door versluierd. En wat de impact van zijn reacties op hen was geweest weet hij niet meer. Maar op de MT-bespreking had hij het management wel op het hart gedrukt er wat meer vaart achter te zetten. Ook hadden ze toen bedacht om een aantal passende kernwaarden te benoemen: Openheid, transparantie, betrouwbaarheid en daadkracht, helemaal passend bij wat hij wilde en hoe hij zijn bedrijf naar buiten verkocht.

Hij stond er helemaal niet bij stil dat zijn wensen nog steeds geen werkelijkheid waren geworden. Hoewel, medewerkers kwamen niet meer klagen! Dat er een groot verschil bestond in de beleving van z'n medewerkers en dit 'naar buiten' neergezette beeld dat in alle papieren uitingen bekrachtigd werd, kwam dus gewoon niet bij hem op. Indicaties die daarop zouden kunnen duiden werden hem gebracht, met een andere betekenis, meer oorzaken buiten de zaak. Een aantal, vrij grote klanten, waren uitgeweken naar de concurrent. Steeds meer moest er gesproken worden over hun offertes en steeds vaker werd daarover gezegd dat die te hoog waren. Het ziekteverzuim lag nog steeds niet helemaal rond de 3% maar dat zou komen door een paar langdurige uitvallers. Er werd ook nog steeds winst gemaakt maar daar konden de bezuinigingen, die op enig moment echt nodig waren, een aandeel in hebben. Dus, gelet 'de economie' deden ze het best redelijk.

En daarom stak het hem dat een van zijn managers, die nogal eens zat te drukken op punten waar anderen het zo wel goed vonden, de laatste vergadering het thema 'Mentaal Verzuim' op de agenda had laten zetten. Er werd hard gewerkt. Als hij door de zaak liep zat of liep iedereen z'n ding te doen. De OR stuurde zelfs krachtiger op te ontwikkelen stressbeleid. En toch waagde deze manager te spreken over een vermoed, zelfs Collectief Mentaal Verzuim van wel 35%! Nou dat leek hem wel erg stug. Dus heeft hij die manager opgedragen dat eerst maar eens concreet te maken. Het viel hem wel op dat alleen deze ene manager daar een behoorlijk punt van leek te maken. Het is een storm in een glas water gebleken want hij is er niet meer op terug gekomen. En wel héél toevallig dat uitgerekend die manager vorige maand bij hem kwam met de mededeling dat hij ergens anders een nieuwe uitdaging heeft gevonden, weliswaar tegen hetzelfde salaris. En nee, het was niets persoonlijks, of zo.

Er is wat meer rust in het MT gekomen. Alles lijkt wat beheersbaarder te verlopen. 'We hopen dat de economie wat aan zal trekken.' Want zóveel langer kunnen we het niet volhouden. We zijn moe geworden en behoorlijk ingeteerd op de reserves. Volgens m'n management ben ik er wel behoorlijk in geslaagd een open, transparante, betrouwbare en daadkrachtige organisatie van te maken. Waarin iedereen het naar z'n zin lijkt te hebben, behalve natuurlijk hun persoonlijke privé-beslommeringen waar wij niks aan kunnen doen. En het verloop is laag. Het woord passie moeten we hier niet gebruiken. Het is hier geen sociale werkplaats natuurlijk. We zijn gewoon harde werkers.